حضانت پسر و دختر قبل از سن قانونی

حضانت پسر قبل از سن قانونی

یکی از مباحث اساسی و بسیار حیاتی که در زمان طلاق و جدایی بین زوجین مطرح می شود ، بحث حضانت می باشد . در صورتی که بین زوجین توافقی در این خصوص انجام نشده باشد ، دادگاه در این زمینه تعیین تکلیف می کند . در واقع قانون ، قواعد خاصی را در مورد حضانت و محدوده سنی که فرزندان در حضانت پدر و مادر خود قرار دارند ، ایجاد کرده است از جمله آنکه حضانت فرزندان تا هفت سالگی با مادر است .

البته نکته بسیاری مهمی که در این مقوله باید به آن توجه شود آن است که فرزند پسر در چه زمانی از حضانت پدر و مادر خود خارج شده و می تواند تصمیم بگیرد که پیش کدام یک از والدین خود زندگی کند ؟ در ادامه به توضیحات کاملی در خصوص سن قانونی پسر برای تصمیم گیری می پردازیم .

حضانت پسر قبل از سن قانونی برای تصمیم گیری

حضانت در معنای عرفی به مفهوم نگهداری و تربیت کودک می باشد که در زمان زندگی مشترک ، والدین این مسئولیت را به صورت اشتراکی انجام می دهند . اما از آنجایی که برخی از ازدواج ها به طلاق و جدایی منجر می شوند ، سوالی که در اینجا مطرح می شود آن است که بعد از طلاق حضانت فرزند پسر برعهده کدام یک از والدین می باشد ؟

براساس ماده 1169 قانون مدنی : " برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند ، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است . " بنابراین مادر تا هفت سالگی برای حضانت فرزندان چه پسر و چه دختر اولویت دارد و بعد از آن پدر عهده دار حضانت خواهد بود .

در صورتی که بعد از 7 سالگی بین پدر و مادر در مورد حضانت اختلاف وجود داشته باشد ، تشخیص آنکه حضانت طفل با چه کسی باشد بنا بر مصلحت کودک توسط دادگاه تعیین می شود . در واقع می توان گفت احتمالا منظور قانونگذار این بوده که اگر مصلحت کودک ایجاب کند ممکن است بعد از هفت سالگی همچنان حضانت با مادر باشد البته در این خصوص قانون بیان صریحی ندارد .

لازم به ذکر است که در حالتی که بین زوجین در خصوص حضانت توافقی صورت گرفته باشد ، توافق آن ها از نظر قانون محترم شمرده شده و بر همان اساس عمل می شود . باید گفت که حتی در زمان حضانت مادر نیز ، پدر وظیفه دارد که مخارج زندگی فرزند خود را اعم پسر و دختر بپردازد .

نکته دیگری که توجه به آن خالی از لطف نیست آن است که براساس قانون اگر مادر در زمان حضانت اقدام به ازدواج نماید ، پدر می تواند از دادگاه درخواست سلب حضانت مادر و عهده دار شدن حضانت توسط خودش را درخواست نماید .

سن قانونی پسر برای تصمیم گیری

تا به اینجا در خصوص قوانین حضانت فرزند پسر صحبت کردیم اما نکته بسیار مهمی که هنوز به بیان آن نپرداخته ایم آن است که فرزندان تا چه سنی تحت حضانت والدین خود قرار دارند و پس از آنکه از حضانت والدین خود خارج شدند چه اتفاقی خواهد افتاد ؟

در جواب این سوال باید گفت که فرزند پسر تا زمانی که به سن بلوغ برسد یعنی تا سن 15 سالگی تحت حضانت والدین خود قرار داشته و براساس قواعد قانونی یا توافق بین والدین در خصوص حضانت ایشان تصمیم گیری می شود .

بعد از آنکه فرزند پسر به سن بلوغ یعنی به پانزده سالگی رسید هنوز هم می بایست با والدین خود زندگی کند اما از این سن براساس قانون اختیارات و تصمیم گیری در مورد آنکه می خواهد پیش چه کسی زندگی کنند ، با خودش است .

اما در این تکلیف پدر یا مادری که حضانت طفل برعهده او نیست چه خواهد شد ؟ مسلما حق دیدار با فرزند یکی از حقوق مسلم والدین می باشد و هیچکس نمی تواند این حق را از او سلب کند بنابراین کسی که حضانت طفل برعهده او نیست باید حق ملاقات با فرزند خود را در فواصل زمانی توافق شده یا تعیین شده توسط دادگاه داشته باشد .

اگر هر کدام از والدین که حضانت فرزند بر عهده ایشان قرار دارد ، دیگری را از ملاقات با طفل خود در فواصل زمانی تعیین شده محروم کند طبق قانون مجرم شناخته خواهد شد . تا به اینجا در مورد سن قانونی و اختیارات پسر برای تصمیم گیری صحبت کردیم اما برای اطلاع از آنکه دختران در چه سنی می توانند خودشان تصمیم گیری نمایند ، می توانید مقاله ذیل را مطالعه نمایید .

حضانت دختر قبل از سن قانونی

در بسیاری از مواقع پیش می آید که زوجین در زمان جدایی و طلاق ، دارای فرزند یا فرزندانی هستند . به غیر از مواردی که طرفین در مورد حضانت فرزندان و نحوه نگهداری از آن ها بین خودشان به توافقی رسیده باشند ، در سایر موارد باید براساس الزامات قانونی عمل کرد .

حضانت در واقع به معنای نگهداری و سعی در تربیت و آموزش کودک می باشد که براساس قانون مدنی حضانت دختران تا سن هفت سالگی با مادر و بعد از آن تا زمانی که دختر به سنی برسد که از حضانت والدین خود خارج شود ، با پدر می باشد .

البته این به آن معنا نیست که والدی که حضانت با او نیست حق ملاقات با فرزند را از دست می دهد ، بلکه والدین در هر صورت حق ملاقات با فرزند خود را در فواصل زمانی تعیین شده و یا توافق شده ، خواهند داشت . اما سوالی که در اینجا مطرح می شود ، آن است که دختر از چه زمانی می تواند در رابطه با انتخاب یکی از والدین برای زندگی تصمیم گیری کند ؟

حضانت دختر قبل از سن قانونی برای تصمیم گیری

براساس ماده 1169 قانون مدنی : " برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند ، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است . " حضانت دختر تا هفت سالگی با مادر می باشد مگر آنکه طرفین برخلاف آن توافقی کرده باشند .

البته این به آن معنا نیست که ، هزینه و مخارج زندگی فرزند در زمان زندگی با مادر ، برعهده مادر است بلکه پدر موظف است که مخارج و هزینه های زندگی و به اصطلاح نفقه فرزند خود را بپردازد . لازم به ذکر است که اگر پدر از تحویل طفل زیر هفت سال به مادرش امتناع کند ، مادر می تواند در دادگاه درخواست صدور دستور موقت مبنی بر استرداد فرزند را مطرح کند .

در صورتی که مادر در زمان حضانت فرزند ، اقدام به ازدواج کند ، پدر می تواند با مراجعه به دادگاه حضانت را از مادر سلب کرده و خودش حضانت دختر را عهده دار شود . حضانت فرزند دختر ، قانونا بعد از هفت سالگی تا زمانی که وی از حضانت خارج شده و بتواند در مورد آنکه پیش چه کسی می خواهد زندگی کند تصمیم بگیرد ، با پدر است

سن قانونی دختر برای تصمیم گیری

فرزندان ، تا زمانی که به سن بلوغ برسند ، تحت حضانت والدین خود هستند و نمی توانند خودشان در مورد آنکه می خواهند پیش چه کسی زندگی کنند ، تصمیم بگیرند . اما از زمانی که به سن بلوغ می رسند ، قانونا تصمیم گیری و اختیار در خصوص آنکه می خواهند پیش چه کسی زندگی کنند ، با خودشان است .

بنابراین دختران بعد از نه سالگی ، می توانند انتخاب کنند که می خواهند نزد کدام یک از والدین خود زندگی کنند . البته در صورتی که دختر نزد مادر خود زندگی کند نیز باز هم پدر ملزم به پرداخت نفقه و هزینه های زندگی است . همچنین حق ملاقات والدین با فرزند خود همیشه محفوظ بوده و پدر یا مادری که حضانت را برعهده ندارد ، نمی توان از ملاقات فرزندش محروم کرد .

لازم به ذکر است که بر اساس ماده 1173 قانون مدنی در صورت حصول یکی از موارد ذیل ، ممکن است بنا به تشخیص دادگاه حضانت ساقط شود :

1- اعتیاد به الکل ، قمار و مواد مخدر به نحو زیان آور
2- داشتن فساد اخلاقی و اشتهار به استفاده از کلمات رکیک و فحش
3- مبتلا بودن به بیماری های روانی
4- سوء استفاده کردن از کودک و اجبار او به گدایی ، قاچاق و فحشا
5- ضرب و جرح و تکرار آن به نحوی که خارج از حد متعارف باشد .